Ⅰ-KwasMarynowanie
1. Definicja trawienia kwasem: Kwasy są stosowane do chemicznego usuwania tlenku żelaza przy określonym stężeniu, temperaturze i szybkości, co nazywa się trawieniem.
2.- Klasyfikacja trawienia kwasem: W zależności od rodzaju kwasu, trawienie dzieli się na trawienie kwasem siarkowym, solnym, azotowym i fluorowodorowym. Do trawienia należy dobrać różne media w zależności od materiału stali, np. trawienie stali węglowej kwasem siarkowym i solnym lub trawienie stali nierdzewnej mieszaniną kwasu azotowego i fluorowodorowego.
Ze względu na kształt stali, trawienie dzieli się na trawienie drutu, trawienie kucia, trawienie blach stalowych, trawienie taśm itp.
Ze względu na rodzaj urządzeń do trawienia, dzieli się je na trawienie zbiornikowe, trawienie półciągłe, trawienie w pełni ciągłe i trawienie wieżowe.
3.- Zasada trawienia kwasem: Trawienie kwasem to proces usuwania zgorzeliny tlenku żelaza z powierzchni metalowych metodami chemicznymi, stąd nazywane jest również chemicznym trawieniem kwasem. Zgorzelina tlenku żelaza (Fe2O3, Fe3O4, Fe0) tworząca się na powierzchni rur stalowych to tlenki zasadowe, które są nierozpuszczalne w wodzie. Po zanurzeniu w roztworze kwasu lub spryskaniu nim powierzchni, te tlenki zasadowe mogą ulegać szeregowi przemian chemicznych pod wpływem kwasu.
Ze względu na luźną, porowatą i popękaną naturę zgorzeliny tlenkowej na powierzchni stali konstrukcyjnej węglowej lub stali niskostopowej, w połączeniu z wielokrotnym zginaniem zgorzeliny tlenkowej wraz ze stalą taśmową podczas prostowania, prostowania rozciągającego i transportu na linii wytrawiania, te pęknięcia porów dodatkowo się zwiększają i rozszerzają. Dlatego roztwór kwasu reaguje chemicznie z zgorzeliną tlenkową, a także reaguje z żelazem podłoża stalowego przez pęknięcia i pory. Oznacza to, że na początku mycia kwasem trzy reakcje chemiczne między zgorzeliną tlenku żelaza a metalicznym żelazem i roztworem kwasu są przeprowadzane jednocześnie Zgorzeliny tlenku żelaza ulegają reakcji chemicznej z kwasem i ulegają rozpuszczeniu (rozpuszczanie) Metaliczne żelazo reaguje z kwasem, wytwarzając gazowy wodór, który mechanicznie odkleja zgorzelinę tlenkową (efekt mechanicznego odklejania) Wytworzony wodór atomowy redukuje tlenki żelaza do tlenków żelaza, które są podatne na reakcje z kwasami, a następnie reaguje z kwasami, aby je usunąć (redukcja).
2.-Pasywacja/Dezaktywacja/Dezaktywacja
1. Zasada pasywacji: Mechanizm pasywacji można wyjaśnić za pomocą teorii cienkich warstw, która sugeruje, że pasywacja jest wynikiem interakcji między metalami a substancjami utleniającymi, tworząc bardzo cienką, gęstą, dobrze pokrytą i silnie zaadsorbowaną warstwę pasywacyjną na powierzchni metalu. Ta warstwa istnieje jako niezależna faza, zazwyczaj związek utlenionych metali. Odgrywa ona rolę w całkowitym oddzieleniu metalu od czynnika korozyjnego, zapobiegając jego kontaktowi z czynnikiem korozyjnym, tym samym zasadniczo powstrzymując jego rozpuszczanie i tworząc stan pasywny, co zapewnia efekt antykorozyjny.
2.- Zalety pasywacji:
1) W porównaniu z tradycyjnymi metodami uszczelniania fizycznego, obróbka pasywacyjna charakteryzuje się tym, że nie zwiększa grubości obrabianego przedmiotu ani nie zmienia jego koloru, co zwiększa precyzję i wartość dodaną produktu, czyniąc obsługę wygodniejszą;
2) Ponieważ proces pasywacji nie jest reaktywny, środek pasywujący można dodawać i stosować wielokrotnie, co wydłuża żywotność i obniża koszty.
3) Pasywacja sprzyja tworzeniu się na powierzchni metalu warstwy pasywacyjnej o strukturze molekularnej tlenu, która jest zwarta i stabilna pod względem właściwości, a jednocześnie ma właściwości samonaprawiające się w powietrzu. Dlatego w porównaniu z tradycyjną metodą powlekania olejem antykorozyjnym, warstwa pasywacyjna utworzona w procesie pasywacji jest bardziej stabilna i odporna na korozję. Większość efektów ładunkowych w warstwie tlenkowej jest bezpośrednio lub pośrednio związana z procesem utleniania termicznego. W zakresie temperatur 800–1250°C proces utleniania termicznego z użyciem suchego tlenu, mokrego tlenu lub pary wodnej przebiega w trzech ciągłych etapach. Najpierw tlen z atmosfery wnika w utworzoną warstwę tlenkową, a następnie tlen dyfunduje do wnętrza przez dwutlenek krzemu. Po dotarciu do granicy faz SiO2-Si reaguje z krzemem, tworząc nowy dwutlenek krzemu. W ten sposób zachodzi ciągły proces reakcji dyfuzji tlenu, powodując, że krzem w pobliżu granicy fazowej stale przekształca się w krzemionkę, a warstwa tlenkowa narasta w kierunku wnętrza płytki krzemowej z określoną szybkością.
Ⅲ-Fosforanowanie
Fosforanowanie to reakcja chemiczna, która tworzy na powierzchni warstwę ochronną (film fosforanowy). Proces fosforanowania jest stosowany głównie na powierzchniach metalowych w celu zapewnienia powłoki ochronnej, która izoluje metal od powietrza i zapobiega korozji. Może być również stosowany jako podkład pod niektóre produkty przed malowaniem. Fosforanowanie może poprawić przyczepność i odporność na korozję powłoki farby, poprawić właściwości dekoracyjne i upiększyć wygląd powierzchni metalu. Może również pełnić rolę środka smarującego w niektórych procesach obróbki plastycznej metali na zimno.
Po fosforanowaniu obrabiany element nie utlenia się ani nie rdzewieje przez długi czas, dlatego fosforanowanie jest bardzo szeroko stosowane i jest również powszechnie stosowaną metodą obróbki powierzchni metali. Jest coraz częściej stosowane w takich gałęziach przemysłu, jak motoryzacja, przemysł stoczniowy i produkcja mechaniczna.
1.- Klasyfikacja i zastosowanie fosforanowania
Zazwyczaj obróbka powierzchniowa będzie miała inny kolor, ale fosforanowanie można dostosować do rzeczywistych potrzeb, stosując różne środki fosforanujące, aby uzyskać różne kolory. Dlatego często stosuje się fosforanowanie w kolorze szarym, kolorowym lub czarnym.
Fosforanowanie żelazowe: po fosforanowaniu powierzchnia nabiera barwy tęczowej i niebieskiej, dlatego nazywa się ją również fosforem kolorowym. Roztwór fosforanujący wykorzystuje głównie molibdenian jako surowiec, który tworzy tęczową powłokę fosforanową na powierzchni stali. Jest on również stosowany głównie do malowania warstwy spodniej, aby uzyskać odporność na korozję przedmiotu obrabianego i poprawić przyczepność powłoki powierzchniowej.
Czas publikacji: 10 maja 2024 r.